Na die goeie reëns wat die land die afgelope seisoen beleef het, is daar sommer ’n opgewondenheid op elke plaas. Die damme is vol, die weiding staan vol en geil.

 

En dan, juis wanneer ’n mens so gelukkig en geseend voel, maak die parasiete wat op goeie reënval floreer ook hulle verskyning.

 

Enige ervare boer weet dat ons verhoogde aktiwiteit van bosluise en ander parasiete kan verwag in die somerseisoen wat volg op ’n goeie reënseisoen. En dit geld veral ook vir vektoroorgedraagde siektes soos hartwater, rooiwater, galsiekte, slenkdalkoors, perdesiekte en die siekte wat baie belangrik is vir die skaapboere – bloutong.

 

Dit is ’n virus wat bloutong veroorsaak en die virus behoort aan die genus Orbivirus van die Reoviridae-famillie. Daar is 24 serotipes van die virus en dit is waarom dit nodig is om drie inentings te gee wat drie weke uitmekaar toegedien moet word.

 

Elkeen van die inentings (A,B en C) bied immuniteit teen ’n aantal van die serotipes.

 

Bloutong is ’n besmettingsiekte, maar nie aansteeklik nie. Een skaap kan met ander woorde nie ’n ander skaap aansteek nie. Die virus word slegs oorgedra deur Culicoides bytende muggies. Die muggies is ook verantwoordelik vir die verspreiding en oordraging van Afrika-perdesiekte.

 

Daar is gevalle aangemeld onder melk- en sybokhaarbokke, maar bloutong is merendeels ’n siekte van skape. Die muggies word besmet wanneer hulle bloed suig van besmette diere en dra dan die besmetting oor wanneer hulle op onbesmette diere voed. Die simptome van die siekte hang af van die graad van besmetting wat die skaap het. Dit kan van matig tot akuut wissel. Akute gevalle toon erge longedeem wat in gewone taal maar net watersug van die longe beteken.

 

As gevolg van die edeem ontwikkel die dier asemnood en dit is vanwaar die blou in die naam, bloutong kom. Die beperkte longfunksie veroorsaak swak suurstofuitruiling en die slymvliese vertoon dan blouerig weens die suurstoftekort.

 

In chroniese gevalle kan die skaap ook vrek, maar eers na ’n paar dae of weke en dan gewoonlik weens longontsteking.

 

Diere met matige besmetting kan volkome herstel. Die kliniese simptome in skape kan maklik herken word en met ’n kombinasie van die simptome tesame met die geskiedenis kan ’n redelike definitiewe diagnose gemaak word. Dit is nie noodwendig dat al die simptome voorkom nie. Dit het maar te doen met welke een van die serotipes die dier besmet is.

 

Die twee simptome wat amper altyd te sien is, is die seertjies op die bytplaat en koors. Kliniese simptome is duideliker by jong skape.

 

Virusse kan nie soos bakteriee met antibiotika vernietig word nie, aangesien dit verpligte intrasellulere organismes is. Wanneer behandeling vir virusbesmetting voorgestel word is dit dus slegs ondersteunende behandeling gemik op simptoomverligting. Behandeling vir bloutong is suksesvol indien dit betyds, voor longedeem of longbesmetting ingetree het, gedoen word.